Klein springzaad

Cyclame Neapolitanum

De geschiedenis van saffraan De geschiedenis van de saffraankrokus is niet helemaal zeker. Veel mensen geloven dat de Crocus Sativus een mutatie is van Crocus Cartwrightianus, een krokus soort die destijds in Griekenland in het wild voorkwam, en werd geselecteerd en gedomesticeerd in Kreta tijdens de late Bronstijd. Zeker is dat de saffraanteelt al meer dan 4000 jaar oud is. De oude Grieken gebruikten saffraan vanwege de aromatische eigenschappen en vanwege zijn kleur eigenschappen. De meerderheid van de bevolking van het oude Griekenland had zwart haar, en omdat de favoriete haarkleur blond was, gebruikten ze gele kleurstoffen om hun haar te verven. Ze gebruikten een mengsel van saffraan en kalium water.

In Griekenland, werden ook fresco's gevonden waarop de saffraanoogst wordt weergegeven, daterend uit 1600-1500 voor Christus, zoals het beroemde fresco in het paleis van Knossos op het eiland Kreta. Saffraan was ook al bekend bij de oude Egyptenaren. Farao's gebruikten saffraan als smaakmaker en als afrodisiacum. Tevens gebruikten ze het om hun baden, huizen en tempels te parfumeren. In het late Hellenistische Egypte gebruikte Cleopatra saffraan in haar baden zodat het liefdesspel nog aangenamer zou zijn. In het oude Perzië werd de teelt van saffraan aanzienlijk uitgebreid. Het werd geteeld in Derbena en Isfahan in de 10e eeuw voor Christus. Er zijn daar saffraandraadjes ontdekt die ingeweven waren in oude koninklijke Perzische tapijten en in lijkwaden. Darius de Grote van Perzië (500 voor Christus) gaf opdracht aan zijn gouverneurs om er op toe te zien dat saffraancrocus werd geplant in de verre noordelijke regio's van het Perzische Rijk (in de Kaukasus). Vanwege zijn waarde is saffraan altijd een symbool van rijkdom en elegantie geweest. De heersende klassen van de oude keizerrijken gebruikten het om hun voedsel meer smaak te geven, om hun gewaden te verven en hun balzalen te parfumeren. Saffraan werd door de oude Perzische gelovigen ritueel geofferd om hun goden te aanbidden en als medicijn. Later werd Perzische saffraan veel gebruikt door Alexander de Grote en zijn troepen tijdens hun veldtochten door Azië. Ze mengden saffraan met thee en aten saffraanrijst. Alexander zelf gebruikte saffraan vooral in zijn warme badwater, omdat hij dacht dat het zijn vele wonden zou genezen. Ten minste 500 jaar voor Christus, had de saffraan teelt zich ook verspreid vanuit Perzië naar het oosten van India. Daar werd besloten, na de dood van Boeddha, dat de gewaden van boeddhistische priesters voor altijd met saffraan gekleurd moesten worden. In de loop van 100 jaar voor Christus werd er ook saffraan uit Perzië naar China geëxporteerd, samen met komkommers, uien, jasmijn en wijnstokken. Het Romeinse Rijk importeerde zijn saffraan natuurlijk ook uit Perzië. Bij de val van het Romeinse Rijk, werd de saffraanteelt door de Moren in Europa geïntroduceerd, eerst in Spanje en later in delen van Frankrijk en Zuid-Italië. René Vervoort